Australian Shepherd

– Pochodzenie – Charakter – Wzorzec –

 ___

Owczarek australijski (typ amerykański)

     To współczesna rasa, oficjalnie uznana przez FCI dopiero w 1996r.

Wiele materiałów historycznych opublikowanych na temat owczarka australijskiego wskazuje, że ta rasa nie ma jasno określonego pochodzenia. Przetrwanie psów pasterskich przez wieki zależało od potrzeb pasterzy pasących w wielu rejonach świata. Baskowie, najbardziej znana grupa pasterzy, których pochodzenie jest rejestrowane przed czasami biblijnymi, to własnie im zazwyczaj przypisuje się rozwój wczesnych psów pasterskich. Szkoci, powszechnie znani jako hodowcy psów również odegrali ważną rolę w rozwoju psów pasterskich takich jak Border Collie czy Owczarek szkocki. Tak jak psy Basków i Brytyjczyków również i psy rasy German Coolie (lub po prostu Koolie) podążały za pasterzami migrującymi na kontynent amerykański oraz Australię w XVIII wieku. W 1700 r. Zarówno Australia, jak i Stany Zjednoczone przyciągały wiele narodów z całej Europy. W Australii dużą liczbę emigrantów stanowili rolnicy, górnicy, robotnicy, młynarze i kowale. Część farmerów zabrała ze sobą swoje psy, ponieważ wiedzieli, że będą im potrzebne. Kiedy owce Merynos zdobywały popularność w Australii, sprowadzono do nich pasterzy baskijskich, którzy najprawdopodobniej przywieźli ze sobą swoje psy pasterskie z Pirenejów oraz ich katalońskie owczarki.

 ___

Przez niektórych badaczy zajmujących się zgłębianiem pochodzenia wczesnego owczarka australijskiego, rasy Smithfield (długowłosy, pochodzenia brytyjskiego, blisko spokrewniony ze starym szkockim Collie) oraz German Coolie (Coolie / Koolie) wydają się być najbardziej prawdopodobnymi rasami psów występującymi w Australii, które ostatecznie wpłynęły na powstanie wczesnego owczarka australijskiego.

Smithfield

W 1788 roku został uznany za jednego z najpopularniejszych psów pasterskich. Jego nazwa została zaczerpnięta z centralnego rynku mięsnego w Smithfield w Londynie, gdzie psy te służyły do odpędzania bydła. Jest to duży, silny pies typu collie o opadających uszach i kudłatej sierści koloru czarnego, szarego lub czerwonego z białym kołnierzykiem, lub całkowicie białej. Istnieją dwie odmiany, z których jedna ma naturalnie krótki ogon, a druga ma ogon dłuższy. Obecnie rasa uznana jest za wymarłą. Psy podobnego typu są pokazywane pod tą samą nazwą w Tasmanii w Australii.

Scruff, a Tasmanian Smithfield belonging to Doug Stevenson at work at the sale yards in Launceston.(Photo Matthew Larner)

German Coolie

jest psem pracującym, pasterskim, który istnieje w Australii od początku XIX wieku. Uważa się, że jest potomkiem wczesnych brytyjskich psów pasterskich. Rasa była hodowana prawdopodobnie w Niemczech, a następnie sprowadzona do Australii. To psy o brązowych, niebieskich lub wielobarwnych oczach. Sierść krótka lub średniej długości. Kolor jednolity czarny lub czerwony/czekoladowy, “merle”, “bi”, “tri” lub “tri merle”. Jednolity czerwony lub czarny Koolie często mylony jest z Kelpie, a niektóre kolorowe Koolie zostały uznawane przez większość społeczeństwa za Border Collie. Ponieważ wszystkie te rasy mają przodków Collie, przypominają siebie nawzajem. Australijski German Coolie (Koolie), częściowo wywodzi się ze starych, niemieckich psów pasterskich, które łączyły się z liczniejszymi psami pochodzenia brytyjskiego. Bez wątpienia niektóre z tych psów znalazły się wśród pracujących psów, które wyjechały z Australii do ​​Ameryki w drugiej połowie XIX wieku oraz na początku XX wieku, kiedy to australijskie owce były importowane na amerykański Zachód. Tam prawdopodobnie odegrały znaczącą rolę w tworzeniu owczarka australijskiego. Dziś ta rasa przebywa głównie w Australii.

photo by Ruth Anne Stevens

Liczba owiec na Dalekim Zachodzie znacznie spadła w czasie gorączki złota pod koniec lat 40-tych XIX wieku. Gorączka złota i wojna domowa spowodowały wielkie zapotrzebowanie na baraninę i wełnę, dlatego w tamtym czasie, do Ameryki zaczęto sprowadzać stada owiec z Australii. Psy przychodzące ze stadami ze Środkowego Zachodu i Wschodu były w dużej mierze psami typu collie, które przybyły do Ameryki z osadnikami z Wysp Brytyjskich. Baskowie, którzy przybyli na amerykański Zachód w połowie 1800 roku, pochodzili z Ameryki Południowej, Meksyku i kraju Basków w Hiszpanii i Francji. Jak pokazują liczne wywiady, wielu młodych baskijczyków opuściło swoją ojczyznę w poszukiwaniu pracy, niektórzy zabrali ze sobą swoje psy. Pozostali baskijscy pasterze, nabywali psy do pracy już po swoim przyjeździe do Ameryki. Psy pochodzenia baskijskiego przyczyniły się do powstania aussie, ale nie były jedynym, ani głównym źródłem. Stosunkowo niewiele psów przybywających z baskijskimi imigrantami wkrótce miało związek z liczniejszymi psami pasterskimi pochodzenia brytyjskiego. Jednak Baskowie niewątpliwie mieli duży wpływ na rozwój owczarka australijskiego poprzez wykorzystywanie i hodowlę psów pasterskich na amerykańskim Zachodzie.

Wczesny owczarek australijski (“niebieskie psy”) po raz pierwszy pojawił się w Kalifornii wraz z dużymi grupami owiec z Australii. Przybyli pasterze nie znali pochodzenia oraz historii tych małych psów, ale byli zachwyceni ich możliwościami i pracą. Te niebieskie psy, bo tak były na początku nazywane, o niebieskich, brązowych oczach, pracowały bardzo cicho i płynnie. Wydawało się, że nigdy się nie męczą. Okazało się, że są podatne na szkolenie, bardzo dobrzy towarzysze zarówno dzieci, jak i dorosłych.

Owczarek australijski jest charakterystyczny dla psów rasy Collie z wpływami hiszpańsko-baskijskimi. Owczarek australijski nie jest australijską rasą, nie jest to rasa hiszpańska, baskijska ani brytyjska. Jest to amerykańska rasa, rozwijana przez długi czas w Stanach Zjednoczonych.

Jest o wiele więcej do odkrycia i być może pewnego dnia poznamy prawdziwe pochodzenie tej rasy.

Nazwa Owczarek australijski

jest prawdopodobnie przypisana psom, które wyemigrowały z Australii podczas I wojny światowej. W Stanach Zjednoczonych, psy pasterskie przybywające z Australii zaczęto nazywać Australian Shepherds, chociaż nazwa ta nie była używana w Australii dla żadnej rasy. Zamiast tego nazwa została zastosowana w Ameryce do psów pochodzących z Australii. Prosty fakt, że te psy nie były rasowe, kiedy przybyły do Ameryki i z pewnością zostały skrzyżowane z innymi rasami pracującymi podczas ich wczesnych dni w kraju, stawia pewne wątpliwości co do ważności nazwy, jednak psy z Australii przyczyniły się do hodowli tego typu psów w Ameryce, stąd też pochodzi nazwa rasy owczarek australijski.

W latach 50-tych i 60-tych, na długo przed powstaniem australijskiego rejestru, trener psów z Idaho aktywnie promował inteligencję rasy, którą nazwał “niebieskimi psami”. Ten człowiek to Jay Sisler. Spędził ponad 20 lat swojego życia podróżując po całym kontynencie ze swoją genialna grupą wyszkolonych owczarków australijskich.
Jay miał aussie na długo przed tym, zanim rasa rzeczywiście miała swoją właściwą nazwę i wiele jego psów żyło i zmarło bez rejestracji. Jay nigdy nie był prawdziwym hodowcą jednak znacząco przyczynił się do popularyzacji rasy. W latach 50-tych i 60-tych swoimi występami organizowanymi w przerwach między pokazami rodeo, zadziwiał ludzi prezentując sprawność i wyszkolenie swoich psów pasterskich wykonujących rozmaite sztuczki. I tak wieść o inteligencji jego “niebieskich psach” szybko się rozeszła. Jay swojego pierwszego “niebieskiego psa” Keno nabył około 1944 roku. Nie miał on żadnego znanego pochodzenia. Brat Jay’a, Gene posiadał suczkę, którą kupił na lokalnej aukcji zwierząt o nieznanym rodowodzie. W wielu jego wariantach znana jest jako Old Blue, Blue Starr lub po prostu “Blue”. Z kojarzenia Keno i Blue przybyły dwa ciemnoniebieskie merle, Shorty i Stub. To właśnie ta para imponowała wielu fanom rodeo swoimi spektakularnymi trikami. Jego psy były chętne do pracy, balansowały na barkach, wspinały się po drabinie i nie tylko. Fani rodeo w całym kraju byli zafascynowani tą rasą. Tak zaczęło się rozprzestrzenianie linii psów Sisler’a zwanych “niebieskimi psami”. Psy Sisler’a znajdują się na tyłach rodowodów wielu owczarków australijskich, chociaż Jay nigdy nie miał zarejestrowanego psa. Wychował kilka psów, ale nigdy nie chciał być hodowcą psów. Mimo tego, jest on uznawany za jednego z założycieli rasy.

Jay Sisler i jego fantastyczne owczarki australijskie. Obejrzyjcie koniecznie.

[dt_gap height=”100″]

Charakter

Owczarek australijski to średniej wielkości, inteligentny, wszechstronny pies o dużej wytrzymałości i wspaniałym charakterze.
Nie jest to jednak rasa dla wszystkich.
Ale jeśli szukasz wyrafinowanego, niestrudzonego i łatwego w szkoleniu partnera do pracy, sportu, aktywnego życia, twoje poszukiwania mogą się zakończyć tutaj.

 ___

Aussie mogą mieć różne usposobienie, jedne potrafią być bardziej spokojne niż inne. Jednak w przeważającej części są to psy o wysokiej energii, które potrzebują celu w swoim życiu. Właściciele muszą się zaangażować, poświęcić swój czas i uwagę, której aussie wymagają, poprzez zabawę i treningi. Ich nieukierunkowana energia może zmienić się w destrukcyjne i niepożądane przez właścicieli zachowania. Chociaż wiele jest przyjaźnie nastawionych do ludzi, owczarek australijski jako rasa może wykazywać pewną dozę nieufności i rezerwy wobec obcych. Aussie jako pies pasterski, pracujący z inwentarzem nie jest z natury lękliwy. Bardzo często wykazują się dużą odwagą i hartem ducha.

Owczarek australijski jest inteligentnym psem o silnych instynktach pasterskich i opiekuńczych. To wyjątkowy towarzysz. Jest wszechstronny, a dobrze wyszkolony, wykonuje swoje zadania z wielkim entuzjazmem. Jednak przyszli właściciele małego aussie muszą się nauczyć i mieć wiedzę, jak kierować tymi typowymi, wrodzonymi instynktami rasy. Dla owczarka australijskiego wczesna socjalizacja i szkolenie w zakresie posłuszeństwa są bardzo ważne. Poprzez dobrze zaplanowane treningi można odpowiednio kierować nieograniczoną energią jaką posiada ta rasa. Ich lojalność w połączeniu z inteligencją sprawia, że ​​łatwo poddają się tresurze.

Aussie są znane ze swojej zdolności do samodzielnego myślenia i samodzielnego podejmowania decyzji. Nie widzą “ograniczeń” w swoim środowisku, a jedynie możliwości. Może się to przejawić w różnych dziedzinach życia, przez pracę po życie codzienne. Zanim aussie skorzysta z okazji, ich właściciele jak najwcześniej powinni uczyć je ograniczeń i zasad panujących w stadzie. Z perspektywy treningów posłuszeństwa/sportu, zdolność rozwiązywania problemów przez aussie może być kłopotliwa dla ich właścicieli. Zwłaszcza tych, którzy stosują powtarzalne metody ćwiczeń. Owczarki australijskie bardzo szybko się uczą, cieszą się nowymi wyzwaniami. Powtarzające się i przewidywalne ćwiczenia, mogą sprawić, że dla owczarka australijskiego staną się one zbyt monotonne. Wiele owczarków australijskich w takim momencie spróbuje “wtrącić swoje 3 grosze”, a to, co wymyślają często nie idzie z założeniem przewodnika/właściciela. Utrzymywanie dużej motywacji podczas nauki, treningu jest zatem bardzo ważne.

Rasa ta wymaga takich aktywności, które będą ćwiczyły zarówno ich sprawność fizyczną, jak i umysłową. Owczarek australijski jest rasą pracującą, aktywną. Nie oznacza to, że potrzebuje jedynie wielkiego ogrodu, “wybiegania się”, ciągłego ganiania za rzucanymi piłkami i dużej aktywności fizycznej. Jest to rasa, która równie mocno potrzebuje stymulacji psychicznej. Jeśli nie zapewni się mu równowagi między aktywnościami fizycznymi oraz umysłowymi, będziemy mieli psa bardzo sprawnego fizycznie, ale niestabilnego, niespokojnego psychicznie. Aussie, który jest odpowiednio zaspokojony umysłowo, może być bardzo zadowolony z mieszkania w bloku, z regularnych, codziennych spacerów na smyczy oraz aktywnych zabaw.

Jako psy pasterskie przez lata hodowane do pomocy przy owcach, bydle i ogólnie pojętym inwentarzu, wiedzą, że mogą mieć wpływ na swoje środowisko.

[dt_gap height=”40″]

Jeśli wskazówki dawane aussie przez człowieka są słabe, wówczas szybko przejmie rolę lidera. Rasa potrzebuje zdecydowanego przewodnika, który pokaże im granice i zapewni przywództwo, którego potrzebują. Owczarek australijski lubi wiedzieć, czego się od niego oczekuje. W innym wypadku próbując przejąć kontrolę może zacząć “rządzić” członkami rodziny. W konsekwencji prowadzi to do pojawiania się niepożądanych zachowań. Dlatego niezmienne zasady, odpowiednie wychowanie oraz odpowiednie nakierowanie owczarka australijskiego jest tak ważne już od pierwszych miesięcy. Niewątpliwie wymaga to od przewodnika dużej wiedzy oraz zaangażowania. Zatem jeśli chcesz być właścicielem “grzecznego” aussie, od razu pomyśl  i nie odkładaj szkolenia na później. Pamiętaj, że zaniedbania wychowawcze i brak konsekwencji przy owczarku australijskim mogą prowadzić to głębszych problemów, które w późniejszym czasie będą cięższe do przepracowania. Posiadając tę rasę musisz być tego świadomy.

[dt_gap height=”40″]

Właściciel aussie powinien mieć świadomość nieodłącznych cech rasy, a także świadomość, że te cechy mogą się ujawniać na różnych etapach jego życia z różnym nasileniem. Szczenięta owczarka australijskiego muszą od początku mieć ustalone granice i czuć, kto jest przywódcą, by mogły za nim podążać. Szczególnie kłopotliwy może być okres dojrzewania (od ok. 8-18 miesięcy) niektóre aussie mogą wykazywać zachowania obronne lub ekstremalną rezerwę, zaczynają próbować przesuwać wcześniej wyznaczone przez przewodnika granice. Mogą celowo rzucać wyzwanie właścicielowi. Na treningach w tym okresie mogą wydawać się rozproszone lub niezainteresowane wspólnymi aktywnościami. Aussie młodzieniaszek czasami może sprawiać wrażenie, że całkowicie zapomniał o tym czego się nauczył przez ostatnich kilka miesięcy, ba nagle zapomina czego się nauczył na poprzednim szkoleniu. jest to etap, który trzeba przepracować. Nie należy go ignorować i czekać, aż okres buntu “minie”. Najlepiej wówczas kontrolować środowisko i zapobiegać niepożądanym zachowaniom poprzez odpowiednią socjalizacje i prace z psem.

 ___

Owczarek australijski jest idealny dla osób pragnących posiadać wysoko wyszkolonego, wszechstronnego, super-inteligentnego psa, który może pracować bez wytchnienia. Jeśli masz czas i w pełni zaangażujesz się w pracę z aussie, nie będziesz rozczarowany. Te wspaniałe psy zasługują na wspaniałych właścicieli. Ich lojalność, popęd i charakter sprawia, że dobrze pokierowany aussie jest klasą samą w sobie.

Wzorzec FCI

OWCZAREK AUSTRALIJSKI (FCI 342)

(AUSTRALIAN SHEPHERD)

KRAJ POCHODZENIA:   USA

DATA OPUBLIKOWANIA OBECNEJ WERSJI WZORCA:   26.03.2009

UŻYTKOWOŚĆ:   Pies pasterski i gospodarski.

KLASYFIKACJA FCI:    Grupa I – Psy pasterskie i zaganiające

                                    Sekcja 1 – Psy pasterskie

                                    Bez prób pracy

POCHODZENIE:

Chociaż na temat pochodzenia owczarka australijskiego istnieją rozmaite teorie, to można uznać, że rasa w tej postaci, w jakiej znamy ją dzisiaj, powstała wyłącznie na terenie Stanów Zjednoczonych. Nazwa jej powstała poprzez skojarzenie z przybywającymi do USA w XIX wieku z Australii owczarzami, pochodzącymi z Kraju Basków. Owczarki australijskie stały się popularne dopiero po II Wojnie Światowej, kiedy to w modę weszły pokazy jazdy westernowej, urządzane przy okazji wystaw koni i rodeo, i chętnie pokazywane w telewizji i filmie. Wszechstronność i łatwość szkolenia uczyniły z owczarków australijskich użyteczne i popularne psy farmerskie, a ich rozwój jest zasługą hodowców bydła i owiec, którzy potrzebowali psów wszechstronnie użytkowych, inteligentnych, o silnym instynkcie pasterskim. Poza zaletami charakteru wielu zwolenników zjednuje owczarkom australijskim ich uroda. Choć psy te są nadzwyczaj różnorodnie umaszczone, to wszystkie odznaczają się nadzwyczajnym przywiązaniem do swoich rodzin. Wszystkie te zalety zapewniają rasie stałą i rosnącą popularność.

 

WRAŻENIE OGÓLNE:

Owczarek australijski jest psem harmonijnie zbudowanym, średniego wzrostu i kośćca. Rasa ta odznacza się znaczną różnorodnością umaszczeń, z których wybierać można według indywidualnego gustu. Są to psy o żywym temperamencie, chętne do współpracy z właścicielem, szybkie i sprawne, dobrze umięśnione i dość solidnie zbudowane, ale nie ciężkie, o sierści średnio długiej i grubej. Ogon cięty lub naturalnie krótki.

 

WAŻNE PROPORCJE:

Długość tułowia, mierzona od najbardziej wysuniętego do przodu punktu mostka do guza siedzeniowego, jest nieco większa od wysokości w kłębie. Budowa solidna, kościec średnio masywny. Pies ma mieć wyraźny wyraz płci, ale nie może być ciężki, suka zaś nie powinna odznaczać się lekkim kośćcem.

 

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:

Owczarek australijski jest inteligentnym psem roboczym, odznaczającym się silnym instynktem pasterskim i stróżowania. Wytrzymały, może pracować cały dzień. Jest opanowany, z natury łagodny , nieskłonny do awantur. Przy pierwszym spotkaniu może wykazywać trochę rezerwy.

 

GŁOWA:

O czystych liniach, mocna i sucha. Wielkość proporcjonalna do tułowia.

 

MÓZGOCZASZKA:

CZASZKA: Płaska lub nieznacznie wysklepiona. Guz potyliczny może trochę widoczny. Długość równa szerokości.

STOP: Umiarkowany, ale wyraźny.

 

TRZEWIOCZASZKA:

NOS: Psy niebieskie marmurkowe i czarne mają czarny nos i wargi; psy maści rudej marmurkowej i czekoladowej – czekoladowy. U marmurków dopuszczalne są niewielkie różowe plamki na nosie, ale nie mogą one zajmować więcej niż 25% jego powierzchni u psa powyżej roku życia. Jeśli tak jest, to jest to duża wada.

KUFA: Tej samej długości, lub nieco krótsza od mózgoczaszki. Linie górne kufy i mózgoczaszki równoległe; przedziela wyraźny, ale nie za mocny stop. Kufa nieznacznie zwęża się ku nosowi i jest na końcu zaokrąglona.

UZĘBIENIE: Komplet siekaczy styka się w zgryzie nożycowym, dopuszczalny cęgowy. Zęby białe i mocne.

OCZY: Brązowe, niebieskie, bursztynowe w różnych odcieniach i kombinacjach, także różnobarwne i cętkowane. Kształtu migdała, ani wypukłe, ani zapadnięte. U psów niebieskich marmurkowych i czarnych powieki czarne, u czekoladowych i rudych marmurkowych – czekoladowe. Wyraz ożywiony, bystry i inteligentny, spojrzenie czujne i przyjazne.

USZY: Trójkątne, średniej wielkości i grubości, wysoko osadzone. Gdy pies jest czymś zainteresowany są podniesione i załamane ku przodowi lub na boki, w kształcie płatka róży.

 

SZYJA:

Mocna, średniej długości, lekko łukowato wygięta, płynnie przechodząca w łopatki.

 

TUŁÓW:

LINIA GÓRNA: Grzbiet od kłębu do guza kulszowego równy, mocny i prosty.

ZAD: Lekko ścięty.

KLATKA PIERSIOWA: Niezbyt szeroka, ale głęboka, sięga łokcia.

ŻEBRA: Długie i dobrze wysklepione, ani płaskie, ani beczkowate.

LINIA DOLNA: Brzuch umiarkowanie podciągnięty.

OGON: Prosty lub z natury krótki, nie dłuższy niż 10 cm.

 

KOŃCZYNY:

 

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

ŁOPATKA: Długa, płaska i skośnie ustawiona. Szczyty łopatek dość blisko siebie. Ramię, o długości mniej więcej takiej samej, jak łopatka, tworzy z nią kąt bliski prostemu.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Proste i prostopadłe, mocne. Kościec mocny, na przekroju raczej owalny, niż okrągły.

ŚRÓDRĘCZE: Średniej długości i tylko bardzo lekko nachylone. Piąte palce można usunąć.

ŁAPA: Owalna, zwarta, z dobrze wysklepionymi palcami. Opuszki grube i sprężyste.

 

KOŃCZYNY TYLNE:

WYGLĄD OGÓLNY: Szerokość zadu taka sama, jak szerokość w łopatkach. Kątowanie stawu biodrowego i kolanowego odpowiada kątowaniu stawu barkowego; wszystkie kąty zbliżone są do prostego.

STAW KOLANOWY: Wyraźny.

STAW SKOKOWY: Umiarkowanie kątowany.

ŚRÓDSTOPIE: Krótkie, pionowo ustawione, równolegle do drugiego, bez wilczych pazurów. ŁAPA: Owalna, zwarta, z dobrze wysklepionymi palcami. Opuszki grube i sprężyste.

 

RUCH:

Swobodny, wydajny, nie zdradza wysiłku. Owczarek australijski odznacza się dużą zwrotnością, a jednocześnie długim, posuwistym krokiem. Przednie i tylne nogi poruszają się równolegle i prosto. W miarę zwiększania prędkości łapy, zarówno przednie, jak tylne, stawiane są coraz bliżej linii środkowej, ale grzbiet zawsze pozostaje prosty i równy. Pies musi być sprawny i być w stanie w jednym momencie zmienić kierunek i tempo ruchu.

SZATA:

SIERŚĆ: Średnio twarda, prosta lub falista, średniej długości, dająca dobrą ochronę przed niepogodą. Ilość podszerstka zmienia się w zależności od klimatu. Na głowie, uszach, przedniej stronie przednich nóg i poniżej stawów skokowych włos krótki i gładki. Na tylnej stronie przednich nóg niewielkie frędzle, na udach – portki. Na szyi grzywa, wyraźniejsza u psów, niż u suk.

MAŚĆ: Niebieska marmurkowa, czarna, czekoladowa marmurkowa, czekoladowa – z podpalaniem i białymi znaczeniami lub bez. Żadna maść nie jest wyżej ceniona od innej. Przy białym kołnierzu nasady białych włosów nie powinny znajdować się poza kłębem. Biel występować może na szyi, w postaci pełnego lub częściowego kołnierza, na klatce piersiowej, nogach, kufie, jako strzałka na głowie, na spodzie tułowia, skąd może sięgać na boki, ale nie wyżej niż 10 cm powyżej poziomej linii, przeprowadzonej przez łokieć. Na głowie biel nie powinna dominować, a oczy muszą być w pełni otoczone przez pigment i kolor. Dla psów marmurkowych charakterystyczne jest, że ciemnieją z wiekiem.

 

WIELKOŚĆ:

Najbardziej pożądany wzrost to 51-58 cm dla psów i 46-53 cm dla suk, ale od idealnej wielkości ważniejsza jest klasa psa.

 

WADY:

wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

WADY DUŻE:

– Uszy stojące lub wiszące.

– Nietypowa sierść.

 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE :

– Przodozgryz. Tyłozgryz większy niż 3 mm . Brak kontaktu miedzy siekaczami, spowodowany zbyt krótkimi pierwszymi siekaczami nie może być uznawany za wadę, jeśli poza tym zgryz jest prawidłowy. Zęby połamane lub przypadkowo utracone nie są uznawane za wadę.

– Białe łaty na tułowiu pomiędzy kłębem a ogonem lub między łokciem i pośladkami , bez względu na maść psa.

___

http:/www.workingaussiesource.com/working-aussie-source-stockdog-library-a-view-of-australian-shepherd-history-by-linda-rorem/
http:/www.workingaussiesource.com/working-aussie-source-stockdog-library-history-of-the-australian-shepherd-by-phillip-c-wildhagen/
http:/www.workingaussiesource.com/working-aussie-source-stockdog-library-the-early-aussie-breeders-by-j-h-davis-and-p-wildhagen/
http://ipfs.io/ipfs/QmXoypizjW3WknFiJnKLwHCnL72vedxjQkDDP1mXWo6uco/wiki/Smithfield_(dog).html

http://www.shepherdswithbeardies.com/
http://en.wikipedia.org/wiki/Smithfield_(dog)
http://herdingontheweb.com/coolie.html
http://www.bordercolliemuseum.org/BCCousins/Smithfield/Smithfield.html
https://www.aussierescueil.com/